Strona główna » Wydział » O nas » Historia wydziału »
Noty biograficzne
Józef Jerzy Boguski
Absolwent Wydziału Matematyczno-Fizycznego UW z 1875 r. W 1876 roku uzyskuje stanowisko asystenta w pracowni chemicznej Dymitra Mendelejewa na uniwersytecie w Petersburgu, u którego pracuje dwa lata, kończąc rozpoczętą jeszcze w Warszawie pracę pt."O szybkości z jaką zachodzą przemiany chemiczne". Pracą tą ogłoszoną po polsku, rosyjsku i niemiecku na trwale wpisał się do historii nauki światowej jako jeden z pionierów kinetyki chemicznej. Prowadził zajęcia z chemii w Szkole Mechaniczno-Technicznej Wawelberga i Rotwanda a po utworzeniu Instytutu Politechnicznego w 1898 roku wykładał technologię ogólną nieorganiczną. W 1920 roku został profesorem honorowym technologii chemicznej na naszym Wydziale, prowadząc w latach 1923-1930 wykłady z technologii materiałów wybuchowych i technologii proszków.
Doktor h.c. Filozofii UJ, doktor h.c. PW.
Jan Czochralski (1885 - 1953)
Wybitny samouk, bez matury i studiów, w 1903 roku zdał w trybie eksternistycznym egzaminy w Wyższej Szkole Technicznej w Berlinie i uzyskał tytuł inżyniera chemika metalurga. Od 1913 roku pracował w Instytucie Metaloznawczym nad stopami łożyskowymi, w 1924 roku wynalazł stop o wysokich właściwościach ślizgowych (Bahn-Metall). Światową sławę przyniosły mu badania nad teorią krystalizacji metali i opracowanie metody otrzymywania monokryształów, przyjętej w całym świecie. Od 1929 roku przebywał w Polsce, gdzie prowadził wykłady z metalurgii i metaloznawstwa na naszym Wydziale. W latach 1930-1939 był kierownikiem Katedry i Zakładu Metalurgii i Metaloznawstwa, a od 1934 roku kierownikiem uczelnianego Instytutu Metalurgii i Metaloznawstwa. W 1929 roku Politechnika nadała mu tytuł doktora honoris causa.
Antoni Hann (1796 -1861)
Urodził się w Warszawie, tutaj w 1822 r. ukończył Uniwersytet i pozostał w pracowni prof. Kitajewskiego jako preparator. Zajmował się kwasem jarzębinowym i jego solami. Najważniejszą pracą technologiczną Hanna był "Sposób rytowania na szkle za pomocą kwasu fluorowego". Ta technika graficzna znalazła powszechne uznanie, była i w dalszym ciągu jest stosowana jako fluoroforta. Antoni Hann posiadał duże zdolności graficzne i rysunkowe. W 1825 roku został wybrany przez Radę Politechniczną do wyjazdu zagranicznego w celu przygotowania się na profesora w dziale: farbiarstwo, mydlarstwo i garbarstwo. Zwiedza całą Austrię, zapoznaje się z przemysłem: Saksonii, Bawarii, i w 1827 przybywa do Paryża i słucha Thenarda, Dulonga, Clementa i Chevreulea.
W następnych latach zwiedza Szwajcarię, dalej Francję, Anglię, Belgię, Niemcy i w 1829 roku wraca do Warszawy, obejmuje katedrę technologii chemicznej i przystępuje do wykładów. Wykłada przez jeden rok. W powstaniu listopadowym kierował fabryką saletry, a po upadku powstania wyjechał do Elbląga. Po kilku latach wrócił do Warszawy i zajął się głównie pisaniem artykułów ze swojej dziedziny, np. "Uwagi o destylacji wódek, ze względu na czystość otrzymywanego produktu" (1837), "O użyciu farb do wyrobów z cukru i do wódek" (1840), "O mydle woskowem, służącem za zaprawę do podłóg" (1837). W 1845 roku powołany został na Intendenta Mennicy Warszawskiej, a później na jej dyrektora, którą to funkcję pełnił do końca życia.
Jan Koncewicz (1795 - 1869)
Urodził się w Łomazach na ziemi podlaskiej. Ukończył Uniwersytet Warszawski i został asystentem Kitajewskiego. Wkrótce jednak został powołany na nauczyciela nauk przyrodniczych do szkoły wojewódzkiej w Kielcach, gdzie wówczas była szkoła akademiczno-górnicza. W 1825 r. został wybrany jako stypendysta do przygotowania się na profesora chemii technicznej, wyrobów fermentacyjnych. Zwiedził: Francję, Niemcy, Belgię, Austrię, Holandię. Po powrocie do Warszawy objął katedrę technologii wyrobów roślinnych, wykładając i prowadząc zajęcia praktyczne z gorzelnictwa i piwowarstwa, technologię fermentacji. Po 1831 r. pracuje w szkolnictwie, a od 1841 r. powołany zostaje do Gimnazjum Realnego w Warszawie, w którym pozostaje do 1852 r. Napisał szereg prac: "Co zrobić aby mieszkania były cieplejsze", "O potrzebie ścisłego stosowania się w budowie domów do klimatu i natury używanych materiałów"; podręczniki: "Praktyczny wykład sztuki gorzelniczej" (Warszawa 1841), "Piwowarstwo w całej obszerności praktycznie wyłożone" (Warszawa 1847).
Tadeusz Miłobędzki
Absolwent Wydziału Fiz-Mat UW z 1897 roku. Asystent i st. asystent w laboratorium chemii nieorganicznej Instytutu Politechnicznego do 1915 roku. Odbył staże w niemieckich ośrodkach naukowych - z zakresu chemii analitycznej u prof. K. Friedheima w Brnie i z chemii fizycznej u W. Ostwalda w Lipsku. Po uruchomieniu naszego Wydziału sprawował funkcje dziekana w latach 1915-1917, a po powrocie z Poznania w 1929 roku objął Katedrę Chemii Nieorganicznej po prof. Zawidzkim. Był dziekanem naszego Wydziału w roku akad. 1933/34. Po wojnie wrócił na swoją Katedrę, gdzie pracował aż do 1954 roku. Naukowo zajmował się syntezą i badaniem związków fosforu oraz dydaktyką chemii.
Ignacy Mościcki (1867 - 1946)
Absolwent Wydziału Chemii w Rydze z 1891 roku. Zmuszony do emigracji za udział w ruchu niepodległościowym w 1892 roku udaje się do Londynu, a po pięciu latach przenosi do Fryburga, gdzie na tamtejszym uniwersytecie, jako asystent prof. Wierusz-Kowalskiego, prowadzi badania z zakresu technologii nieorganicznej i elektrochemii, opracowując metodę syntezy kwasu azotowego (Chippis), oraz konstruuje pierwsze wysokonapięciowe kondensatory elektryczne (Fryburg). Były to jego najistotniejsze osiągnięcia modyfikowane w przyszłości. W 1912 roku obejmuje stanowisko profesora elektrochemii i chemii fizycznej w Szkole Politechnicznej we Lwowie. Jednocześnie zajmuje się technologią wielkiego przemysłu chemicznego, szczególnie po odzyskaniu niepodległości (Chorzów, Mościce k/Tarnowa). We Lwowie pracuje do 1925 roku (w latach 1915-1917 jest dziekanem Wydziału Chemicznego a w 1921 roku otrzymuje doktorat hc PL). W 1925 roku obejmuje stanowisko profesora honorowego elektrochemii na naszym Wydziale.
- Doktor hc Politechniki w 1925 r. i 1926 r.
- W latach 1926-1939 był prezydentem RP.
Teofil Rybicki (1805 -1859)
Urodził się w Pułtusku w 1805 r. W 1826 r. ukończył UW. Działalność dydaktyczną rozpoczął w 1825 r. w szkole wydziałowej Gminy Ewangelickiej w Warszawie. Powołany został na wyjazd za granicę, jednak wcześniej przyznano mu stypendium na Uniwersytecie z obowiązkiem udzielania korepetycji studentom Szkoły Przygotowawczej, a za granicę wysłano go dopiero pod koniec 1826 r. w celu nauczenia się chemii technicznej specjalnej, obejmującej wyrabianie szkła, emalii, porcelany, fajansu, farb ogniowych i garncarstwa. Studiował w Austrii, Niemczech, Paryżu, Anglii. Po powrocie do Warszawy dopiero jesienią 1830 r. objął katedrę chemii technicznej i rozpoczął wykłady w Szkole Przygotowawczej, musiał je jednak przerwać i objąć funkcję kierownika saletrarni dla celów wojskowych. Po powstaniu dopiero w 1834 r. otrzymuje nominację na profesora gimnazjum w Łukowie. W tym samym roku zostaje przeniesiony do Warszawy, gdzie uczy chemii, fizyki i technologii chemicznej w Gimnazjum na Lesznie oraz w kilku innych szkołach. W 1840 r. zostaje profesorem utworzonego Gimnazjum Realnego. Najważniejszą jego pracą była "Zasady technologii chemicznej", (Warszawa 1846). Zajmował się również dagerotypią i fotografią.
Wojciech Świętosławski (1881 - 1968)
Absolwent Politechniki w Kijowie w 1906 roku, a od 1908 roku asystent w Katedrze Chemii Nieorganicznej tejże uczelni, w której rozpoczyna swoje badania termochemiczne, które przyniosły mu światową sławę. W 1918 roku obejmuje na naszym Wydziale, z dorobkiem 40 publikacji naukowych, Zakład Chemii Fizycznej i Elektrochemii, a rok później Katedrę Chemii Fizycznej. W latach 1919/20 i 1924/25 był dziekanem naszego Wydziału a w latach 1929/30-1931/32 rektorem PW. W latach 1935-1939 piastował stanowisko ministra WRiOP. W latach 1940-46 pracował naukowo w USA, a po powrocie objął na krótko swoje stanowisko w Katedrze Chemii Fizycznej, by w 1947 roku przenieść się na UW. W ciągu 50 lat opublikował ponad 600 prac z zakresu różnych dziedzin chemii fizycznej - termochemii, kalorymetrii, ebuliometrii, kriometrii. Największe osiągnięcia przyniosły mu badania obszaru krytycznego cieczy, równowag fazowych czy azeotropii. Miarą jego autorytetu były liczne doktoraty hc nadane przez uczelnie krajowe i zagraniczne, członkostwo honorowe zagranicznych Towarzystw Chemicznych: Amerykańskiego, Austriackiego, Belgijskiego, Czechosłowackiego , Francuskiego, Rumuńskiego i Włoskiego.
Tadeusz Urbański (1901 - 1985)
Urodził się na Kaukazie w Jekaterynodarze, w Rosji. Skończył gimnazjum i rozpoczął studia chemiczne na Politechnice w Nowoczerkasku w 1919 roku, by po przyjeździe do kraju w 1922 roku kontynuować je na naszym Wydziale, a po ich ukończeniu w 1924 roku podjąć pracę w przemyśle chemicznym związanym z materiałami wybuchowymi i powiązanym z Ministerstwem Spraw Wojskowych, w której to dziedzinie działał aż do wybuchu wojny (laboratoria w Pionkach, Rembertowie). Jednocześnie od 1929 roku rozpoczął jako asystent pracę w Zakładzie Materiałów Wybuchowych na naszym Wydziale, osiągając do wojny kolejne stopnie w karierze aż do tytułu profesora i kierownika Katedry Materiałów Wybuchowych. W roku akad. 1938/39 był dziekanem Wydziału. W czasie wojny działał naukowo i jako dydaktyk na terenie Francji i Anglii. Po powrocie do kraju w 1946 roku objął na naszym Wydziale Katedrę Technologii Organicznej II, którą kierował do 1971 roku. Był dziekanem w latach 1946-1950, przyczyniając się do odbudowy Wydziału. W latach 1947-1948 był dyrektorem IChP w Warszawie, a w latach 1951-1971 kierował Katedrą Technologii Chemicznej i Paliw WAT, był związany z placówkami PAN, m.in. był dyrektorem IChO PAN i kierował szeregiem Zakładów PAN-u.
Jeden z najwybitniejszych polskich uczonych. Prowadził prace teoretyczne i technologiczne z zakresu chemii organicznej - materiałów wybuchowych, alifatycznych związków nitrowych, związków biologicznie czynnych. W wyniku jego badań opracowano wiele cennych związków o działaniu przeciwgruźliczym, przeciwgrzybicowym, przeciwmalarycznym i innych wykorzystywanych w medycynie. Opublikował około pięciuset artykułów, 35 patentów, a jego podręcznik "Chemia i technologia materiałów wybuchowych" był przetłumaczony na wiele języków. Wypromował 60 doktorantów, z których kilkunastu zostało profesorami. Współpracował z licznymi zagranicznymi placówkami naukowymi był członkiem honorowym wielu zagranicznych towarzystw chemicznych. Działał w PTCh.
Józef Zawadzki (1886 - 1951)
Studiował na UW. Za udział w strajku studenckim w 1905 roku został relegowany i przeniósł się do Krakowa, gdzie podjął studia chemiczne na UJ, które ukończył w 1910 roku. W Karlsruhe u prof. Habera prowadził badania z elektrochemii i na tamtejszej politechnice uzyskał tytuł inżyniera chemika. Po powrocie do Warszawy w 1915 roku, z chwilą otwarcia PW, podjął pracę jako asystent w Katedrze Chemii Ogólnej naszego Wydziału. W 1918 roku został kierownikiem utworzonej Katedry Technologii Chemicznej. Po przeprowadzonym w 1923 roku przewodzie habilitacyjnym (!) został mianowany profesorem. W latach 1926/27 i 1929/30 był dziekanem naszego Wydziału, a w 1936/37 i 1938/39 piastował godność rektora PW.
Na uwagę zasługuje działalność konspiracyjna profesora w czasie okupacji. Współpracował z Delegaturą Rządu na Kraj jako członek Komisji Szkół Wyższych oraz z Komendą Główną AK. Był przewodniczącym Rady Wychowawczej Szarych Szeregów, w których jego syn Tadeusz (pseudonim "Zośka") dowodził warszawskimi Grupami Szturmowymi i zginął w jednej z akcji. Na terenie PW profesor patronował półjawnemu i tajnemu nauczaniu akademickiemu. Po wyzwoleniu przyczynił się walnie do odbudowy Wydziału Chemicznego i reaktywowania go w ramach Uczelni. W 1947 roku został doktorem hc PW. Do końca życia kierował Katedrą i Zakładem Technologii Nieorganicznej.
Prowadził prace teoretyczne i doświadczalne z zakresu technologii chemicznej - związane z technologią związków azotowych, glinowych, siarkowych oraz prace z zakresu kinetyki chemicznej i elektrochemii. Opracował tanią i prostą metodę otrzymywania czystego tlenku glinu z krajowych glin i kaolinów. Szczególne miejsce w dorobku zajmuje podręcznik "Technologia chemiczna nieorganiczna", na której wychowało się kilka pokoleń chemików.
Jan Zawidzki (1866 - 1928)
Studia chemiczne odbył w Bałtyckiej Szkole Technicznej w Rydze i w 1896 roku uzyskał dyplom inżyniera chemika. Po studiach podjął pracę u prof. W. Ostwalda w Lipsku na miejscowym uniwersytecie. Obroniona tam w 1900 roku praca doktorska z zakresu kinetyki chemicznej przyniosła mu rozgłos w świecie i do dziś jest uważana za klasyczną pozycję w tej dziedzinie. Pracował następnie na Politechnice Ryskiej u prof. Waldena, tamże w 1906 roku uzyskał docenturę w Katedrze Chemii Fizycznej. Następnie został profesorem w Akademii Rolniczej w Dublanach, gdzie objął Katedrę Chemii Ogólnej i rozwinął prace z zakresu kinetyki chemicznej. W 1917 roku objął na krótko Katedrę Chemii Nieorganicznej na UJ, a w 1918 roku został rektorem naszej Politechniki i objął Katedrę Chemii Nieorganicznej na naszym Wydziale, którą kierował aż do śmierci w 1928 roku.
W dorobku profesora jest ponad 100 publikacji z zakresu termochemii, elektrochemii i kinetyki chemicznej. Największe sukcesy osiągnął w badaniach nad składem chemicznym warstw powierzchniowych roztworów:, prężnością i składem pary podwójnych mieszanin cieczy oraz nad dynamiką reakcji autokatalitycznych.
Działalność organizacyjna:
- W 1918 roku był powołany przez Radę Regencyjną na członka Rady Stanu Królestwa Polskiego.
- W 1924-25 był kierownikiem Ministerstwa WR i OP.
- Założyciel i redaktor "Roczników Chemii" (1921-1928).
- Wiceprezes i prezes PTCh w latach 1919-1923.
- Członek szeregu krajowych i zagranicznych towarzystw naukowych.
Seweryn Ździtowiecki (1802 - 1880)
W 1821 r. ukończył Uniwersytet w Warszawie. Po studiach pracował jako nauczyciel w Liceum Lubelskim. W 1825 r. jako stypendysta został wysłany przez Radę Politechniczną na 4 lata do Austrii, Niemiec i Francji w celu przygotowania się na profesora Politechniki do wykładu z metalurgii i hutnictwa. Zwiedził wiele zakładów przemysłowych, odbył staże w Wiedniu i Szkole Górniczej w Paryżu. We Francji pogłębiał swą wiedzę u Gay Lussaca, Thenarda, Dulonga i Dumasa. Uczył się analizy ciał mineralnych w Getyndze, u Stromayera. Po powrocie do kraju w 1829 r. objął w Instytucie katedrę hutnictwa, wykładał metalurgię, budowę wielkich pieców, odlewnictwo, wytapianie ołowiu i miedzi, fabrykację szkła oraz chemię mineralną. W swoim laboratorium zorganizował ćwiczenia z analizy chemicznej, co w tym czasie było wielką nowością. W pracowni tej przeprowadził swoje pierwsze prace badawcze i ogłosił artykuły: "Rozbiór wodnianu żelaza z Miedzianej Góry" i "Analiza gliny ogniotrwałej z Korzyc". Zajmował się nomenklaturą chemiczną, krytykując zwyczaj przerabiania wyrazów obcych na niby polskie. W 1830 roku Komisja Rządowa Wojny zleciła mu objechać zakłady hutnicze i sprawdzić ich możliwości pod kątem produkcji wojennej. Po 1831 przeżywa ciężkie chwile, by w 1833 r. uzyskać posadę nauczyciela gimnazjalnego w Lublinie. W 1837, po śmierci prof. Kitajewskiego, zostaje przeniesiony do pracy do Warszawy na profesora kursów dodatkowych i członka komitetu egzaminacyjnego. W 1840 roku wydaje "Rys chemii organicznej i jej zastosowań" według Köhlera. W 1840 roku otwarto w Warszawie Gimnazjum Realne, które do pewnego stopnia zastępowało Politechnikę. Ździtowiecki został tam powołany na profesora chemii. Zorganizował tam laboratorium chemiczne dla wszystkich uczniów, a pod wpływem Liebiga zajął się w tym czasie chemią rolną, stając się w tym zakresie wybitnym znawcą. W 1853 r. (do 1860 r.) jest dyrektorem Instytutu Rolniczego w Marymoncie. Był jednak przede wszystkim chemikiem teoretykiem i pedagogiem. Jego "Wykład początkowy chemii" wydany w dwóch tomach w 1850 r. był klasycznym podręcznikiem aż do roku 1862, kiedy wyszedł "Kurs chemii nieorganicznej" A. Cohursa.
Na podstawie materiałów zebranych przez prof. Zygmunta Gontarza